Pieter Potter
Auteursinformatie
Pieter Potter (1942)
Ik leerde Spinoza kennen omstreeks eind jaren 80 begin 90 inmiddels meer dan 30 jaar geleden. Ik had nog geen laptop maar wel ontelbaar veel boeken. Ik was Nietzsche aan het lezen en zo leerde ik Spinoza kennen, via Nietzsche dus , ( en die op zijn beurt middels Hegel) die Spinoza bestempelde als een geraffineerde , wraakzuchtige gifmenger, een listige pleitbezorger van zijn vooroordelen , een moralist die zijn persoonlijke moraal, ZIJN wijsheid , zo schrijft Nietzsche, maskeert met wiskundige hocus-pocus.
Wat een merkwaardige en op de man gespeelde aanval op iemand die toen al 200 jaar dood was. Dat was het eerste wat ik dacht en raakte geïntrigeerd. Ik begon met het levenswerk van Spinoza de ‘Ethica’ te lezen en dat was niet echt een plezier. En dat is een eufemisme. Dus op de plank met dat boek.
Wat mij toen wel op viel dat Spinoza’s ‘rekenen’ met oneindigheden niet sterk is. Zo stelt hij b.v. in het begin van de ‘Ethica’ dat het ongerijmd zou zijn als er iets oneindigs zou bestaan dat tweemaal zo groot is als iets anders wat ook oneindig is. Sinds Cantor hebben we daar geen problemen meer mee.
Sinds mijn toetreding in 2015 tot de ‘Spinozakringsoest’ vind ik Spinoza weer razend interessant , mede door de cursus van Maarten van Buuren en vele anderen.
Ben hiervoor de Kring van Gonny erg dankbaar, en graag behulpzaam met het aanleveren van potentieel cursus materiaal, en als latinist bij het verduidelijken van de Latijnse tekst.
23 aug 2022